پرستاران عنوان مجموعه اى تلویزیونى است که سه شنبه ها ساعت هشت و نیم از شبکه هفت تلویزیون استرالیا و به مدت ۶۰ دقیقه پخش مى شود. سریال در بیمارستانى مى گذرد که در حومه شهر قرار گرفته و بیمارستان عمومى پرستاران نامیده مى شود. مى شود گفت که پرستاران، سریالى است درباره درگیرى پرستاران با درد، ترس و نشاط که هر روز در بخش ۱۷ اتفاق مى افتد. این بخش به طعنه بخش زباله نام گرفته چون انبوهى از بیماران در آنجا زندگى مى کنند.

تهیه کننده این سریال دى درو است. قسمت هاى مختلف این سریال بر عهده اسکات هرتفورد دیویس، ژان پیر میگنون، پیتر فیسک و جولین پرینگل بوده است. حالا شش سالى مى شود که این سریال پخش مى شود و در طول این همه سال بازیگران زیادى در این مجموعه نقش آفرینى کرده اند که از آن جمله مى توان به جورجى پارکر، جودیت مک گراث، آندرو مک کیج، سم هیلى، جرمى کامپسون، برایان ورندز، بن تارى و مارتین لیز اشاره کرد.شاید سازندگان این سریال هیچگاه فکر نمى کردند که چنین موفقیتى نصیبشان شود. اما نتیجه کار چنان به مذاق بینندگان تلویزیونى خوش آمد که هم اکنون در بسیارى از کشورهاى دنیا مثل روسیه، ترکیه، کانادا، اسرائیل، سوئد، ایرلند جنوبى، نیوزلند، ایران و بسیارى از کشورهاى آفریقایى و خاورمیانه پخش مى شود.

شبکه اول تلویزیون ایران نیز از مدت ها پیش اقدام به پخش این سریال جذاب کرده است. حالا سه شنبه شب ها حول و حوش ساعت ۱۰ بسیارى از علاقه مندان تلویزیون منتظر پخش قسمت دیگرى از این سریال هستند.

آیا ترى قاتل است؟ یکى از اپیزودهاى سریال پرستاران:رز پیدا مى شود و ترى مظنون اصلى است. وقتى جسد رز استیونس در استخر پیدا مى شود از بین آن همه پرستار ترى متهم ردیف اول در بازجویى هاست.

با توجه به رفتار غیرمعمول ترى از زمان مرگ شوهرش میچ، بعضى از دوستان و همکارانش اعتقاد دارند که او با این نوع رفتار حس انتقام جویى را در خودش مى کشد. آنها یک بار شاهد درگیرى شدید بین ترى و رز بودند. رز که همسر سابق میچ بود از این که زندگى ترى تباه شده بود لذت مى برد. درگیرى بین این دو به جایى رسیده بود که به نظر مى رسید هر آن است که ترى از کوره در برود و بلایى بر سر رز که از نظر روانى وضعیت مناسبى ندارد، بیاورد. اگرچه رز شروع کننده دعواست اما ترى تصمیم گرفته است که به این درگیرى به قول خودش مسخره خاتمه بدهد. همکاران او تعجب مى کنند که سرپرستار معمولاً آرامشان چطور از تمام نیرویش براى حمله به رز استفاده مى کند.وقتى عصبانیت ترى فروکش مى کند، احساس پشیمانى و خجالت او را فرا مى گیرد و به دوستش فون مى گوید که مى خواهد به خانه رز برود و به سوءتفاهمى دردسر آفرین خاتمه دهد.ترى که به خانه رز مى رسد کسى در خانه نیست. البته رز در خانه است اما هیچ وقت نمى تواند اختلاف بین خودش و ترى را حل کند. او در استخر حیاط پشتى غرق شده است.ترى به خاطر درگیرى با رز مظنون اصلى قتل رز است ...بعد از سال ها نقاهت آرام در بخش ۱۷، حال بیماران ناگهان وخیم مى شود و سازندگان نمایش بیمارستانى پرستاران به اتاق مراقبت هاى ویژه هجوم مى آورند.پزشکان برنامه نویس براى نمایشى ماندنى دارو هاى ویژه تجویز مى کنند، جایى که بیمارى چیزى ارزشمند است.

«به بخش اورژانس _ با زندگى سرشار از عضو هاى قطع شده، جمجمه هاى شکسته و آدرنالى همیشگى خوش آمدید» اینها را یک پرستار به ترى سولیوان (جورجى پارکر) در روز اول کارى اش مى گوید.«اینجا اغلب نا آرام است» اما پرستاران به چیزى فراتر از تز پزشکى پرانرژى و به روز نیاز دارند. بددهنى، فحش و رفتار تند و عصبى همه بخشى از جریان درمان در این بیمارستان محسوب مى شود.

پرستاران باید نظام دارویى جدیدى داشته باشند اما جراحان علاقه چندانى براى برخورد با پرستارى به نام ترى سولیوان ندارند. در این سال ها ما مانده ایم و تردید هاى بى پایان پارکر. آیا او راهبه باقى خواهد ماند. آیا او با میچ ازدواج مى کند ؟ پس از مرگ میچ چه خواهد کرد؟ هیچ ساختار تازه اى وجود ندارد. بسیارى قبلاً از این راهرو گذشته اند: تصادف، در آرزوى شیکاگو نمونه هایى از این نوع سریال هاى تلویزیونى هستند. اما آیا عمل جراحى کارساز خواهد بود یا این که آیا دکترها عضو جدیدى را به بیمار رو به مرگ پیوند خواهند زد؟ هر دکترى مى تواند به شما بگوید که عمل جراحى همیشه خطرناک است. به خصوص بیماران پیوندى گاهى عضوى را که مى تواند باعث زندگى دوباره شان شود هم پس مى زنند.اما پرستاران به خاطر این که طرح داستانش برپایه اتفاقاتى است که واقعاً در بخش هاى بیمارستانى رخ مى دهد جذابیت خاصى دارد. بخش جایى است که بیماران تقریباً تمام اوقاتى را که در بیمارستان حضور دارند در آنجا مى گذرانند.

تمام بازیگران مجموعه پرستاران زحمت زیادى را به جان خریده اند تا از نزدیک شاهد اتفاقات جارى در بخش هاى بیمارستانى باشند و این کشمکش ها را به شکلى بسیار جذاب بازآفرینى کنند. اگرچه سریال نویسنده اى واحد ندارد، اما داستان به ظاهر ساده مجموعه پرستاران در مدت کمتر از شصت دقیقه بسیار پروبلماتیک مى شود.